Avonturendag 2
Door: Kristel en Bas
Blijf op de hoogte en volg Brigit en Antoine
03 Augustus 2018 | Zuid-Afrika, Hazyview
Avonturendag 2
Bas had t idee dat er een muisje in het plafond of muur zat te knagen. Dat bezorgde hem een slechte nacht. s’Ochtends weer vol goede hoop naar het ontbijt. Het eten zag er weer goed uit. De iets wat stevigere gastvrouw vroeg of wij een eitje met worst bacon bonen, champignons en tomaat wilde. Hier werd niet super enthousiast op gereageerd. Na wat aandringen van de dame in kwestie besloot toch iedereen (behalve Iris) een eitje te nemen. Iedereen nam plaats en viel aan op het buffetje, na redelijk veel te hebben gegeten en precies nog ruimte voor een eitje, werd ik (Bas) en marloes erop geattendeerd dat we een heel english breakfast hadden besteld? Huuh okee... dus inderdaad, iedereen kreeg blijkbaar naast zijn eieren nog een volledig english breakfast. Na deze met veel doorzettingsvermogen bijna te hebben opgegeten, gingen we aan onze dag beginnen.
Er stonden twee dingen op het programma, tubing en de panorama route rijden. We zouden eerst de panorama route rijden en dan om een uurtje of 2 gaan tuben. Omdat we wilde kijken of we konden reserveren reden we eerst langs het adventure center. Hier aangekomen werd ons verteld dat we alleen om 11 uur konden tuben.. mmmm problematisch. Oke change of plans. Eerst lunch en schoenen kopen (waren blijkbaar handig voor het lopen tussen het tuben door) en dan tubing.
Bij de pick and pay hadden ze goedkopen schoenen. En tot Iris vreugde ook crocs (die mooie perfect passende plastic dingen). Omdat ik nu eindelijk een goed excuus had om crocs te kopen greep ik deze kans natuurlijk met beide handen aan. Ook Wouter liet deze kans niet door zijn vingers glippen en kocht ook een paar perfect gegoten plastic stappers. Kristel en Marloes daarintegen kochten andere stappers. 3 euro voor nep vans, daar zeggen ze geen nee tegen.
Terug naar het tuben waar we ons omkleden en een wet suit huurde. Brigit en Antoine sloegen deze activiteit even over. Die gingen een kijkje nemen bij een olifanten reservaat.. (achteraf jammer dat die net niet open was.. dus dan maar een koffietje en ontspanning bij de lodge) Wij gingen ons voorstellen aan onze gids en kwamen we tot de conclusie dat er twee andere meegingen, gezellig. Dit waren broer en zus Kimmie en Kammie twee iets wat gezette en kleine aziaten (belangrijk voor later). Nu we compleet waren kreeg iedereen een helmpje op en konden we achterin de pick up truck stappen om zo naar locatie gereden te worden. Daar startte het avontuur al. We moesten ons goed vast houden want het zou een bumpy ride worden. Hierover was niks gelogen want het pad was tegen het onmogelijke aan om te rijden. Papa en mama wilden nog volgen met de auto maar hadden dat gelukkig niet gedaan. Tussen de macademia- en bananenbomen reden we een paar kilometer tot we bij het water aankwamen. Hier kwamen K&K er al achter dat een wetsuit mischien toch wel fijn zou zijn. Gelukkig was onze gids hier al op voorbereid en had extra wetsuits meegenomen. Nu kregen we een korte uitleg hoe je in de tube moest liggen en hoe je moest sturen en het avontuur kon beginnen. Na één voor één achteruit met het boodje het water in te zijn gesprongen konden we gaan paddelen naar de eerste stroomversnelling. Al snel kwamen K&K achterop te liggen of vast tussen de rotsen. Je zag vooral bij zus K al wat ongemakkelijke paniekerige blikken in de ogen. Zij waren eigenlijk te klein en te zwaar om fatsoenlijk te kunnen paddelen met hun armen. En na twee minuten (van een tocht die 2,5 uur duurde) werden al kreten gelost als: “This is so intens”, I’am tired already”, “I’am to small for this”. Dit leverde nogal wat hilariteit op, omdat dit er zo komisch uitzag. Als ze voorin de tube zaten kwam de achterkant 1 meter uit het water, en als ze erin lagen, spartelde ze als een hopeloos klein kind zonder het water te raken. Dit beloofde nog wat. De gidsen hadden al snel door dat ze flink aan het werk konden om deze twee aangespoelde walvissen in een bootje de rivier veilig af te laten komen. Op naar de eerste flinke stroomversnelling waar iedereen heelhuids doorheen kwam behalve de man op de enige “legend” boot, Wouter. K&K hadden ondertussen twee van de drie gidsen opgëeist en lieten zich voortduwen in het water, met gestrekt lichaam en handen aan de handvaten. Dat zag er ook erg komisch uit. Omschrijvingen die wij hadden waren: hey daar gaat een hotdog in een broodje, schilpbad op de rug of is het nou een reddings banaan van de wintersport? De gezichtjes van K&K stonden steeds meer op spanning. Ze hadden geen idee waar ze aan waren begonnen zo bleek. Gedurende de tocht moesten we ook 3 sprongen doen. De eerste was vanaf ongeveer 3 meter om een beetje op te warmen. De volgende was namelijk 9 meter. Je kon bij deze ook eromheen lopen zodat je niet hoefde te springen zo de gids vertelde.. maar wel verstandig deze alvast te pakken, zodat die van 9 meter minder eng is. Want ja, daar kon je er niet omheen lopen. Je zag alweer wat stress in de blik van zus K. Wijzelf als atletische jonge mensen draaide onze hand er niet voor om en sprongen de 3 meter. Tof!! En toen kon zus K. Wij stonden aan de rand met motiverende kreten dat ze dit echt wel kon. En jawel ze sprong uiteindelijk. Toen zei de gids. Grapje hoor, je kunt straks wel er omheen lopen bij de sprong van 9 meter. Moehaha. Had zus K eigenlijk voor niets 10 kleuren in haar broek gescheten. Maar ze kan wel zeggen dat ze het heeft gedaan! Zoals wij haar ook bemoedigend toespraken. Goed.. toen kwam de 9 meter sprong. Best wel spannend. Maar we deden het gewoon. We kregen duidelijke instructies dat we na de sprong meteen naar rechts moesten zwemmen. Rechtdoor was namelijk een minder verstandig plan gezien dat eindige in een kolkende wildwater stroomversnelling. Nou ik (Kristel) had weer een adrenaline kickje erbij na de 9 meter sprong. Gaaf!!! We hadden nog één sprong te gaan. Daar moesten we op onze billen langs een klif om er vervolgens af te springen waarna de tube er achterna werd gegooid. Deze moest je dan te pakken krijgen en snel weer naar de kant. Kicken! Kristel had nog een bloopertje te pakken toen je met tube en al moest springen. Iedereen deed het soort van soepeltjes.. hoewel de nodige klappen in rug, nek en schouder werden gemaakt.. Ik sprong iets te recht zodat tube in het water zakte maar 3 keer zo hard achter mij omhoog terug kaatste over mijn hoofd. Dus eindige ik met een tube over mijn hoofd in het water in plaats van dat ik op de tube achter mij landde. Al met al het was een top avontuur met de nodige grinnen en grappen over broer en zus K&K.
Hierna hebben we ons eigen gemaakte lunch vol voldoening opgegeten. Want honger krijg je wel van dat tuben. Toen de mongolide bolide weer ingedoken om een stuk van de panorama route te doen. Team tube heeft onderweg hier en daar de oogjes even gesloten, terwijl team Brigit en Antoine ons van high light naar high light bracht.
We begonnen bij de Mac Mac falls, toen Gods Window en daarna Potholes. Vooral Potholes was schitterend met de ondergaande zon. Bas en Iris probeerde de meest onmogelijke route door het water via steen naar steen te pakken. Marloes en ik hopend dat één van de twee een plonsje zou maken in t water. Maar zo atletisch als ze zijn.. gebeurde dat natuurlijk niet.
Dit gebied is echt prachtig met een slingerende weg tussen de hoge naaldbomen en heuvels. Je had steeds mooie uitkijkjes over een dal die soms op een mini grand canyon leek. Het licht van de ondergaande zon zorgde voor de meest prachtige rode, oranje, roze kleuren op de rotsen. Het begon op een gegeven moment te schemeren en werd het voor Antoine een steeds grotere uitdaging om de gaten in de weg te omzeilen. Dit spel is overdag al van hoog niveau.. laat staan in het donker.
Deze avond hebben wij, de kids en aangang, Brigit en Antoine op een etentje getrakteerd. De Kitchen was aangeraden door de dame van onze lodge. Dat was een goede tip geweest! Het was een modern ingerichte plek met van die tafels met ruw houten blad met stalen frame en bruin leren stoelen. De tafel was gedekt met glinsterende wijnglazen en unieke donkere borden. Wouter stelde voor om met een glaasje bubbels te beginnen. Goed plan! Even een toost uitbrengen op deze geweldig mooie vakantie. De kaart beloofde veel goeds en we hebben echt gesmuld van onze voor- hoofd- en nagerechten. Alle groentes werden in eigen tuin gekweekt. Als voorgerecht was bijna iedereen het eens over de butternut ravioli met geitenkaas en chorizo. Smaakte goed, maar de ingredienten waren niet echt terug te herleiden. Ook een scampi advocado salade werd gekozen die met de kruides smaakexplosies verzorgde. Als hoofgerecht hadden de meeste lam en 2 hadden eend. De aardappeltjes waren heerlijk! En dan had je de toetjes.. nou nou.. chocolade cake met caramel zeezout ijs of macademia ijs met witte chocolade saus en caramel macademia koekje of de summerfield mess met exotisch fruit ijs en andere lekkernijen. Een sterre restaurant was er niks bij! Brigit vond dit het lekkerste eten tot nu toe. Super afsluiting van zo’n sportieve dag.
Hakunama tata! Bas en Kristel en de rest van de fam!
Bas had t idee dat er een muisje in het plafond of muur zat te knagen. Dat bezorgde hem een slechte nacht. s’Ochtends weer vol goede hoop naar het ontbijt. Het eten zag er weer goed uit. De iets wat stevigere gastvrouw vroeg of wij een eitje met worst bacon bonen, champignons en tomaat wilde. Hier werd niet super enthousiast op gereageerd. Na wat aandringen van de dame in kwestie besloot toch iedereen (behalve Iris) een eitje te nemen. Iedereen nam plaats en viel aan op het buffetje, na redelijk veel te hebben gegeten en precies nog ruimte voor een eitje, werd ik (Bas) en marloes erop geattendeerd dat we een heel english breakfast hadden besteld? Huuh okee... dus inderdaad, iedereen kreeg blijkbaar naast zijn eieren nog een volledig english breakfast. Na deze met veel doorzettingsvermogen bijna te hebben opgegeten, gingen we aan onze dag beginnen.
Er stonden twee dingen op het programma, tubing en de panorama route rijden. We zouden eerst de panorama route rijden en dan om een uurtje of 2 gaan tuben. Omdat we wilde kijken of we konden reserveren reden we eerst langs het adventure center. Hier aangekomen werd ons verteld dat we alleen om 11 uur konden tuben.. mmmm problematisch. Oke change of plans. Eerst lunch en schoenen kopen (waren blijkbaar handig voor het lopen tussen het tuben door) en dan tubing.
Bij de pick and pay hadden ze goedkopen schoenen. En tot Iris vreugde ook crocs (die mooie perfect passende plastic dingen). Omdat ik nu eindelijk een goed excuus had om crocs te kopen greep ik deze kans natuurlijk met beide handen aan. Ook Wouter liet deze kans niet door zijn vingers glippen en kocht ook een paar perfect gegoten plastic stappers. Kristel en Marloes daarintegen kochten andere stappers. 3 euro voor nep vans, daar zeggen ze geen nee tegen.
Terug naar het tuben waar we ons omkleden en een wet suit huurde. Brigit en Antoine sloegen deze activiteit even over. Die gingen een kijkje nemen bij een olifanten reservaat.. (achteraf jammer dat die net niet open was.. dus dan maar een koffietje en ontspanning bij de lodge) Wij gingen ons voorstellen aan onze gids en kwamen we tot de conclusie dat er twee andere meegingen, gezellig. Dit waren broer en zus Kimmie en Kammie twee iets wat gezette en kleine aziaten (belangrijk voor later). Nu we compleet waren kreeg iedereen een helmpje op en konden we achterin de pick up truck stappen om zo naar locatie gereden te worden. Daar startte het avontuur al. We moesten ons goed vast houden want het zou een bumpy ride worden. Hierover was niks gelogen want het pad was tegen het onmogelijke aan om te rijden. Papa en mama wilden nog volgen met de auto maar hadden dat gelukkig niet gedaan. Tussen de macademia- en bananenbomen reden we een paar kilometer tot we bij het water aankwamen. Hier kwamen K&K er al achter dat een wetsuit mischien toch wel fijn zou zijn. Gelukkig was onze gids hier al op voorbereid en had extra wetsuits meegenomen. Nu kregen we een korte uitleg hoe je in de tube moest liggen en hoe je moest sturen en het avontuur kon beginnen. Na één voor één achteruit met het boodje het water in te zijn gesprongen konden we gaan paddelen naar de eerste stroomversnelling. Al snel kwamen K&K achterop te liggen of vast tussen de rotsen. Je zag vooral bij zus K al wat ongemakkelijke paniekerige blikken in de ogen. Zij waren eigenlijk te klein en te zwaar om fatsoenlijk te kunnen paddelen met hun armen. En na twee minuten (van een tocht die 2,5 uur duurde) werden al kreten gelost als: “This is so intens”, I’am tired already”, “I’am to small for this”. Dit leverde nogal wat hilariteit op, omdat dit er zo komisch uitzag. Als ze voorin de tube zaten kwam de achterkant 1 meter uit het water, en als ze erin lagen, spartelde ze als een hopeloos klein kind zonder het water te raken. Dit beloofde nog wat. De gidsen hadden al snel door dat ze flink aan het werk konden om deze twee aangespoelde walvissen in een bootje de rivier veilig af te laten komen. Op naar de eerste flinke stroomversnelling waar iedereen heelhuids doorheen kwam behalve de man op de enige “legend” boot, Wouter. K&K hadden ondertussen twee van de drie gidsen opgëeist en lieten zich voortduwen in het water, met gestrekt lichaam en handen aan de handvaten. Dat zag er ook erg komisch uit. Omschrijvingen die wij hadden waren: hey daar gaat een hotdog in een broodje, schilpbad op de rug of is het nou een reddings banaan van de wintersport? De gezichtjes van K&K stonden steeds meer op spanning. Ze hadden geen idee waar ze aan waren begonnen zo bleek. Gedurende de tocht moesten we ook 3 sprongen doen. De eerste was vanaf ongeveer 3 meter om een beetje op te warmen. De volgende was namelijk 9 meter. Je kon bij deze ook eromheen lopen zodat je niet hoefde te springen zo de gids vertelde.. maar wel verstandig deze alvast te pakken, zodat die van 9 meter minder eng is. Want ja, daar kon je er niet omheen lopen. Je zag alweer wat stress in de blik van zus K. Wijzelf als atletische jonge mensen draaide onze hand er niet voor om en sprongen de 3 meter. Tof!! En toen kon zus K. Wij stonden aan de rand met motiverende kreten dat ze dit echt wel kon. En jawel ze sprong uiteindelijk. Toen zei de gids. Grapje hoor, je kunt straks wel er omheen lopen bij de sprong van 9 meter. Moehaha. Had zus K eigenlijk voor niets 10 kleuren in haar broek gescheten. Maar ze kan wel zeggen dat ze het heeft gedaan! Zoals wij haar ook bemoedigend toespraken. Goed.. toen kwam de 9 meter sprong. Best wel spannend. Maar we deden het gewoon. We kregen duidelijke instructies dat we na de sprong meteen naar rechts moesten zwemmen. Rechtdoor was namelijk een minder verstandig plan gezien dat eindige in een kolkende wildwater stroomversnelling. Nou ik (Kristel) had weer een adrenaline kickje erbij na de 9 meter sprong. Gaaf!!! We hadden nog één sprong te gaan. Daar moesten we op onze billen langs een klif om er vervolgens af te springen waarna de tube er achterna werd gegooid. Deze moest je dan te pakken krijgen en snel weer naar de kant. Kicken! Kristel had nog een bloopertje te pakken toen je met tube en al moest springen. Iedereen deed het soort van soepeltjes.. hoewel de nodige klappen in rug, nek en schouder werden gemaakt.. Ik sprong iets te recht zodat tube in het water zakte maar 3 keer zo hard achter mij omhoog terug kaatste over mijn hoofd. Dus eindige ik met een tube over mijn hoofd in het water in plaats van dat ik op de tube achter mij landde. Al met al het was een top avontuur met de nodige grinnen en grappen over broer en zus K&K.
Hierna hebben we ons eigen gemaakte lunch vol voldoening opgegeten. Want honger krijg je wel van dat tuben. Toen de mongolide bolide weer ingedoken om een stuk van de panorama route te doen. Team tube heeft onderweg hier en daar de oogjes even gesloten, terwijl team Brigit en Antoine ons van high light naar high light bracht.
We begonnen bij de Mac Mac falls, toen Gods Window en daarna Potholes. Vooral Potholes was schitterend met de ondergaande zon. Bas en Iris probeerde de meest onmogelijke route door het water via steen naar steen te pakken. Marloes en ik hopend dat één van de twee een plonsje zou maken in t water. Maar zo atletisch als ze zijn.. gebeurde dat natuurlijk niet.
Dit gebied is echt prachtig met een slingerende weg tussen de hoge naaldbomen en heuvels. Je had steeds mooie uitkijkjes over een dal die soms op een mini grand canyon leek. Het licht van de ondergaande zon zorgde voor de meest prachtige rode, oranje, roze kleuren op de rotsen. Het begon op een gegeven moment te schemeren en werd het voor Antoine een steeds grotere uitdaging om de gaten in de weg te omzeilen. Dit spel is overdag al van hoog niveau.. laat staan in het donker.
Deze avond hebben wij, de kids en aangang, Brigit en Antoine op een etentje getrakteerd. De Kitchen was aangeraden door de dame van onze lodge. Dat was een goede tip geweest! Het was een modern ingerichte plek met van die tafels met ruw houten blad met stalen frame en bruin leren stoelen. De tafel was gedekt met glinsterende wijnglazen en unieke donkere borden. Wouter stelde voor om met een glaasje bubbels te beginnen. Goed plan! Even een toost uitbrengen op deze geweldig mooie vakantie. De kaart beloofde veel goeds en we hebben echt gesmuld van onze voor- hoofd- en nagerechten. Alle groentes werden in eigen tuin gekweekt. Als voorgerecht was bijna iedereen het eens over de butternut ravioli met geitenkaas en chorizo. Smaakte goed, maar de ingredienten waren niet echt terug te herleiden. Ook een scampi advocado salade werd gekozen die met de kruides smaakexplosies verzorgde. Als hoofgerecht hadden de meeste lam en 2 hadden eend. De aardappeltjes waren heerlijk! En dan had je de toetjes.. nou nou.. chocolade cake met caramel zeezout ijs of macademia ijs met witte chocolade saus en caramel macademia koekje of de summerfield mess met exotisch fruit ijs en andere lekkernijen. Een sterre restaurant was er niks bij! Brigit vond dit het lekkerste eten tot nu toe. Super afsluiting van zo’n sportieve dag.
Hakunama tata! Bas en Kristel en de rest van de fam!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
