Pafuri Camp Lodge (trail)

Vandaag hebben we een keer kunnen uitslapen. Dit keer ging de wekker om kwart voor 8! Toch heeft een soort krijsende big in paniek mij (Kristel) al eerder gewekt. Dit geluid had ik gister ook gehoord en bleek dat een luipaard een pumba recht voor ons hutje te pakken had gekregen! Okeeeee.

Na een lekker ontbijtje hebben we de reis vervolgd. Bas heeft ons veilig naar de eindbestemming, Parfuri Camp, gebracht. Onderweg hebben we in het Kruger park een paar olifanten en ander klein wild gespot. Eenmaal aangekomen op de locatie liepen we via een houten pad naar het restaurant gedeelte. Dit was op de een verhoogd plateau mooi aan het water, en hier zaten een paar buffels en olifanten uitgebreid te relaxen. Wat we aan groot wild gemist hadden was in de korte tijd in het Kruger park al snel goed gemaakt. Hier konden we onze spullen overladen in een andere auto om naar het kamp te gaan waar we twee dagen overnachten. De weg naar het kamp is zo anders dan de afgelopen dagen. Veel meer groen en dichter begroeid. We werden onder luid koeloeloek (soort indianen groet) warm onthaald. Twee vrouwen verwelkomde ons met een vrolijke lach. Tijdens dit verblijf hebben we permanent twee gidsen Callan en Ceral. Deze leiden ons door het kamp. Callen, een sympatieke jonge dude, bebaard, donkere vriendelijke ogen, hoedje op en uitgerust in full ranger gear, heeft ons de kneepjes van het kamperen eventjes toegelicht. Waar nodig kunnen we gebruik maken van een toeter die netjes naast een bus muggen spray, doom spray en peaceful sleep spray op het nachtkastje ligt in de tent. Er staan 6 tenten en 4 douche achtige hokjes. Een douche.. denk meer aan een soort emmer met daaronder een douchekop gefabriceerd. Meer is ook niet nodig. Verder is onze idyllische plek volledig uitgerust met een lange eettafel, zithoek, hangmatten en jawel! een tafel met de nodige alcoholische versnaperingen. Wat deze plek nog bijzonderder maakt is dat er verse olifanten sporen te zien waren door het kamp heen. Dat betekent maar 1 ding.. die kan niet heel ver zijn. En inderdaad we konden het knarsen van takken nog horen. Zn slurf, zn poten en oren waren nog net zichtbaar.

We zijn de enige gasten in het kamp dus hebben alle vrijheid om ons eigen plan te trekken. Rond 3 uur vertrokken we met een koelbox vol gin tonic en savanna dry naar de startplek voor onze wandeling. Eenmaal daar aangekomen werden we gegroet door een grote olifant en wat kudus. Toen onze vriend olifant een beetje verder was gelopen mochten we uitstappen en werden de geweren geladen. Deze zijn nog nooit gebruikt, maar zijn er als laatste redmiddel mocht het fout gaan. (Nu we dit schrijven horen we hyena geluiden op de achtergrond vanuit onze tent). We kregen de regels uitgelegd voor de walking safari. 1: blijf achter de gidsen in elke situatie. 2: loop in een rijtje: 3: ga nooit rennen. 4 niet veel geluid maken. 5. Maak vooral plezier. Nu kan de walking safari beginnen. We liepen netjes achter onze gidsen aan, druk om ons heen kijkend of we wild zagen. Ineens stopte Callan. Oeh wat zal dit zijn?!!!Callan wees ons op een olifanten afdruk, maar nog duidelijker was een hyena afdruk. Met wijze lessen over het tracken van pootafdrukken op zak vervolgde we de tocht. Verder de prachtige natuur in waar we langs een uitgedroogde rivier liepen. Het verhaal hier was dat olifanten, neushoorns en consorten versneld hierdoor heen lopen. Vroeger werden ze namelijk vanaf de rotsen beschoten of besteend. Mochten we rennend wild tegen komen moesten we snel uitwijken naar de zijkant en op de rotsen klimmen. Just so we know.. Bas heeft een stekel van een porkypine gevonden! Weer zo’n hoogtepuntje tijdens deze wandeling. Maar het houdt niet op. Boven op de rotsformatie gebeurde er iets spannends waar zelfs onze Callan en Ceral het even warm van kregen. Voor ons hoorden we flink geritsel en ineens kwam er een grote chagrijnige oude mannetjes buffalo rennen. Deze rende nog geen 10 meter langs ons af, waarop onze gidsen ons instrueerde om langzaam dichter bij elkaar te komen. Gelukkig liep het mannetje verder en schonk deze verder weinig aandacht aan ons, maar dit had volgens onze gidsen ook anders kunnen lopen. Uit voorzorg werd Ceral aan de achterkant van de groep gezet, omdat deze lone buffalos soms van achter nog eens terug konden komen. Na deze spannende ontmoeting zijn we teruggelopen naar de auto waar we een drankje hebben gedronken en een biltongetje hebben gegeten. Weer een mooie ervaring achter de rug. Op naar het kamp. Onderweg kregen we nog een verrassing, een kudde van 182 buffels waar we recht doorheen reden. Overal waar Callan met de zaklamp scheen zagen we buffels en ook veel kleintjes. Terug in het kamp werden we weer begroet door het indianen geluid van de kookdames en kregen we een handdoekje om ons op te frissen. Er werd ons gezegd om snel om te kleden, zodat we konden gaan eten. Wat zijn we weer verwend! Vooraf een tomaten uien soepje. Als hoofd gepureerde aardappel met beef stew en salade. Leuk dat onze Carel en Callan ook met ons mee aten. Wilde verhalen van Callan werd met ons gedeeld. Dat is leuk vermaak. Nog even opwarmen bij het haardvuur en dan lekker naar bed. Ofja.. even dit verslagje schrijven natuurlijk.. onder t genot van de krekeltjes en hyena gejank. Welterusten!

Liefs Bas en Kristel en de rest van de familie