Big swing in Graskop en chestnut country lodge

Weer lekker uitgeslapen vandaag. Na een ontbijtje met enorm sterke English Breakfast thee en een gebakken ei gesmoord in baking spray, gaan we weer op pad. We hebben zo’n 2,5 uur voor de boeg richting Hazyview. We besluiten om langs Graskop te rijden; vier jaar geleden zijn we hier ook geweest. De route er naartoe is prachtig: de Panoramaroute. Dit spreekt meer voor het uitzicht dan de weg zelf; gatenkaas is er niets bij. Het is een godswonder dat we nog niet al onze banden hebben lekgereden. Gelukkig zijn ze wel hard aan het werk aan de weg. Je hebt zo’n 3 meter aan pylonnen om snel naar de andere weghelft te gaan (lees: snelle slinger richting het ravijn dat direct naast de weg begint, gelukkig wel een paar houten paaltjes voor de veiligheid). Zo’n 30 man zijn bezig om een stukje weg opnieuw te asfalteren: eentje zwaait naar de voorbijgangers met drie reserves, eentje loopt met de kruiwagen met drie reserves en een coach, eentje zit op het apparaat dat het asfalt platrolt, met coaching van zowaar vijf personen. De rest zit lekker op de weg, die toch al erg breed was, te kijken naar de bijna-ongelukken van de auto’s en vrachtwagens die snel van baan moeten wisselen. Welkom in Afrika :)

We komen aan in Graskop, waar we inmiddels onze eigen traditie zijn opgestart van het eten van pannekoeken bij Harrie’s pancakes. Pannekoeken met bobotie en Pannekoeken met fig preserve en pecan noten, heerlijk! Uiteraard in dit uber toeristische dorp ook nog even wat souvenirs en biltong gekocht. Ook als echte toeristen nog even afgezet voor een euro of vier. Tóch goed onderhandeld ;).

In Graskop is ook de befaamde en beruchte ‘big swing’. Met een hoogte van 110 meter en een vrije val van 68 meter een aardig spec(k)takel. Vier jaar geleden heeft Iris hier al over het ravijn getokkeld. Toen waren we te veel pussy om ons aan de big swing te wagen. Nu gaat het er toch van komen. Iedereen, behalve papa en mama, wil mee. Bas en Kristel gaan samen, en Wouter en ik ook. Iris is de meest stoere, die durft wel alleen.

We worden in onze gordels gehesen en krijgen prachtig mooie tuinhandschoenen aan om het touw goed vast te kunnen houden. Bij de gezamenlijke swing moet je elkaar goed vasthouden, armen om elkaar heen en op hoop van zegen springen. Gelukkig heeft er helemaal níemand hoogtevrees, vooral ik niet. Heel stoer wanneer het harnasje aan ging voor de veiligheid, knikkende knietjes zodra we daadwerkelijk het platform op gingen. ‘Stop at the red line please’. Snel vastklikken met de haak, en omdraaien zodat je met je rug naar de afgrond staat. Niet alleen aan het touw, maar ook nog aan elkaar. Toch nog maar even zelf controleren of we echt vastzitten. Na een paniekerige blik wordt ter plekke mijn harnasje nog wat strakker aangetrokken. Met knikkende knietjes mogen we door naar de blauwe lijn, de lijn aan de rand van de afgrond. Het blauwe plankje zakt al een beetje door als we erop staan, wat mijn moed uiteraard enorm versterkt. Door de knieën zakken en laten vallen; klinkt makkelijker dan dat het is.
Na een paar seconden vrije val toch een kleine gil eruit gegooid, aangezien ‘het touw maar niet kwam’. Kwam uiteraard toch, iets harder dan verwacht. Mijn rug aardig gekraakt, en Wouters schouder half uit de kom doordat hij dit lichte veertje opving met zijn schouder. Uitzicht was wel echt fenomenaal! Een steile rotswand waar je vanaf sprong, en onder in de kloof een mooi groen bos.

Toen mochten Bas en Kristel. Iets minder subtiel gegil, maar net zo’n mooie ervaring! Iris, de dappere strijder, ging zonder gillen. Duidelijk de grootste daredevil van ons allemaal.

Toen nog de ruim 400 traptreden weer naar boven. Goede oefening voor de beenspiertjes wel weer! Moeders heel blij dat we weer heelhuids boven gekomen zijn.

Nu op weg naar de lodge voor de komende twee dagen! Wederom een hele mooie plek met uitzicht over de vallei. Nog even een boekje lezen bij het zwembad en dan lekker eten bij de lodge. Uiteraard zal er vanavond ook weer een spelletje gespeeld moeten worden. Naar verwachting zit ik in het winnende team ;)

Groetjes Marloes